Roślina, zwana oczarem wirginijskim, jest chętnie i często stosowana w procesie produkcji kosmetyków. Jest powszechnie znana. Wynika to z tego względu, że jej działanie poprawia układ krążenia oraz wspomaga eliminowanie tak zwanych wolnych rodników tlenowych.
Jakie zastosowanie ma oczar wirgilijski?
Słowo „wirgilijski” w drugim członie nazwy odnosi się do naturalnego miejsca występowania oczaru wirgilijskiego w Ameryce Północnej. Oczar wirgilijski występuje przede wszystkim w postaci wyciągu, który pozyskiwany jest z jego liści. Można w nim odnaleźć bardzo wysokie stężenia niektórych garbników. Wyróżnić trzeba takie, jak między innymi: elagotaniny oraz hamamelitaniny. Roślina jest surowcem zielarskim i wykorzystuje się ją, aby skutecznie i wydatnie poprawić krążenie. Ekstrakty z oczaru wirgilijskiego znacząco poprawiają także szczelność naczyń krwionośnych oraz efektywnie wzmacniają ich ściany. Trzeba wiedzieć, że według rekomendacji lekarzy, stosowanie oczaru powinno być praktykowane w racjonalnych ilościach w przypadku żylaków odbytu (hemoroidów).
Pod jaką postacią występuje roślina zwana oczarem wirgilijskim?
Roślinę spotkamy w formie destylatów, żelów (w ty wypadku widoczny jest komfort stosowania oczaru wirgilijskiego), okładów, płynów służących do obmywania skóry, kremów, olejków oraz wszelkiego rodzaju maści. Dzięki zawartym w oczarze wirgilijskim składników, takich jak: pochodne flawonu oraz garbniki, poprawia się znacznie jędrność skóry.
W jaki sposób działają składniki oczaru wirgilijskiego?
Oczar wirgilijski zawiera grupy substancji, które znajdują się w pozyskanych z niego liści wyciągów. W roślinie znajdziemy charakterystyczne dla niej taniny z grupy hamamelitanin. Są to cząsteczki, których działanie jest wieloprofilowe. Są pochodnymi fenoli naturalnie wytwarzanymi przez rośliny. W składzie oczaru spotkamy również kwas galusowy. Taniny świetnie sprawdzają się w roli aktywności denaturującej (czyli rozkładającej) w odniesieniu do włókien pewnych białek. Takie działanie również nosi nazwę działania ściągającego. Dzięki denaturacji powierzchniowej zewnętrznej powierzchni naskórka oraz błon śluzowych, wytwarza się bariera ochronna, która chroni głębsze warstwy nabłonka.
W oczarze wirgilijskim znajdują się także saponiny. Wykazują one właściwości lepszego wiązania się z warstwami tak zwanych błon komórkowych (a dokładniej ich cholesterolem). To może wydatnie przyczynić się do poprawienia potencjału wchłaniania dodatkowych składników, które są obecne w preparatach, gdzie znajduje się saponina.
